بسیاری از کشاورزان پس از آنکه محصول گندم، برنج و جو خود را برداشت میکنند، ساقههای باقیمانده گیاهان را آتش میزنند و به اندیشه خود زمین را با هزینهای ناچیز و زمانی کوتاه برای کشت بعدی آماده میکنند.
سوزاندن کاه و کلش در مزارع از قدیم مرسوم بوده و برخی به غلط تصور میکنند که این اقدام نیاز کمتری به استفاده از سموم در کشت دوم را فراهم میکند.
عوارض جبرانناپذیر آتش زدن کاه و کلش برای کشاورزان به دلیل آسیب زدن به ساختار خاک و نامرغوبی محصولات بعدی و از طرفی آلودگی و آسیب به محیط زیست باعث شده تا در سالهای گذشته کارشناسان و مسئولان امر تلاشی مضاعف در راستای آگاهسازی کشاورزان و ممانعت از این اقدام داشته باشند اما متاسفانه تاکنون نتیجه محسوسی حاصل نشده.
نابودی موجودات مفید خاک، افزایش مصرف کودهای شیمیایی و کاهش بازدهی زمین، فرسایش خاک در بلند مدت، کاهش رطوبت خاک و افزایش مصرف آب در طول دوره رشد، آلودگی محیط زیست و بروز بیماریهای تنفسی و سفت شدن لایههای خاک و کاهش نفوذپذیری آن از مهمترین عوارض جبرانناپذیر سوزاندن کاه و کلش است.